Ανέκδοτα για καθηγητές ...

Σε κάποιο σημείο η εγκληματικότητα στην Αθήνα είχε φτάσει σε επίπεδα Νέας Υόρκης και Λος Αντζελες, με αποτέλεσμα να βγει ανακοίνωση ότι όποιοι κυκλοφορούν μόνοι τους το βράδυ, είναι υπ' ευθύνη τους. 
Μία νεαρή καθηγήτρια, διορθώνοντας τα γραπτά στο φροντιστήριο, ξεχάστηκε και με τρόμο διαπίστωσε ότι η ώρα πήγε έντεκα.
Μπαίνει σε ένα λεωφορείο, όπου μέσα ήταν μόνο ο οδηγός του και πάει και κάθεται ακριβώς στο κάθισμα από πίσω του, για να νιώθει περισότερη ασφάλεια.
Όμως, στην πρώτη στάση,ο οδηγός γυρνά και την κοιτά και της λέει με ψυχρή φωνή:
- Ηλίθια!
Η γυναίκα τρομοκρατείται,
σηκώνεται και πατάει το κουμπί για την επόμενη στάση, προκειμένου να γλιτώσει από τον οδηγό.
Αυτός συνεχίζει την πορεία, την κοιτάζει ταυτόχρονα από τον καθρέφτη με άγριο βλέμμα, η γυναίκα νιώθει τον τρόμο να την πλημμυρίζει.
Μέχρι που στην επόμενη στάση, ο οδηγός γυρνά, της ρίχνει ακόμη ένα εγκληματικό βλέμμα και αναφωνεί:
- Πατήθια!


==================================================
Κάποτε ρώτησαν ένα καθηγητή αν τον ενοχλούσε όταν οι μαθητές του κοίταζαν το ρολόι τους. 
-"Όχι, ασφαλώς όχι", απάντησε εκείνος. Με ενοχλεί, όμως, όταν το βάζουν στο αυτί τους για να δουν μήπως σταμάτησε!!!"


=================================================
Ήταν ένας αιώνιος φοιτητής στη Νομική, ονόματι Παπαδόπουλος. Είχε πλέον μετά από χρόνια περάσει σ' όλα τα μαθήματα εκτός από ένα. Το έδινε, το ξαναέδινε, όμως ο καθηγητής τον έκοβε κάθε φορά.

Έτσι αποφάσισε να πάει να βρει τον καθηγητή και να του προτείνει μια διαπραγμάτευση στο θέμα του βαθμού.

Μπαίνει ένα πρωί στο γραφείο του λοιπόν και του διηγείται την κατάσταση:
-Ααα, παιδί μου Παπαδόπουλε δεν είναι σωστό το διάβασμα σου γι' αυτό και κόβεσαι.

-Όχι κε καθηγητά δεν ισχύει αυτό που λέτε κι επειδή κουράστηκα με αυτό το μάθημα έχω να σας προτείνω μια συμφωνία.

-Τι λες τώρα Παπαδόπουλε;

-Ακούστε με παρακαλώ. Θα σας θέσω ένα ερώτημα. Αν αύριο το πρωί μου δώσετε τη σωστή απάντηση δε θα σας ξαναενοχλήσω. Αν όμως όχι θα με περάσετε και μάλιστα με 10.

-Παπαδόπουλε, δεν είσαι καλά. Αυτά τα πράγματα δε γίνονται.

-Λοιπόν το ερώτημα:
τι είναι παράλογο αλλά δεν είναι παράνομο;
Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο;
Τι είναι και παράνομο και παράλογο;
Θα τα πούμε αύριο κε καθηγητά.

Ο φοιτητής αφήνει τον καθηγητή να συλλογιέται την ερώτηση...
Μια μέρα πέρασε και δεν μπόρεσε να βρει μια άκρη.
Κι ας κατέβασε τόμους από την βιβλιοθήκη κι ας πήρε τηλέφωνο συναδέλφους καθηγητές να ζητήσει τη γνώμη τους.

Ήρθε το επόμενο πρωί κι ο Παπαδόπουλος συνάντησε τον καθηγητή για μια ακόμη φορά.

-Κε καθηγητά βρήκατε την απάντηση;

-Ποια απάντηση; Λοιπόν παιδί μου Παπαδόπουλε δεν είσαι καλά. Μόνο και μόνο επειδή βαρέθηκα να σε βλέπω παρε το 10 σου και φύγε από μπροστά μου.

Ο πτυχιούχος πια φοιτητής βγήκε ευχαριστημένος από το γραφείο του καθηγητή αφήνοντας τον με την απορία...
Τι είναι παράλογο, αλλά δεν είναι παράνομο;
Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο;
Τι και τα δύο;'

Ο καθηγητής μπαϊλντισμένος αποφάσισε να πάει στην καντίνα να πιει έναν καφέ.
Εκεί τον πλησιάζει ένας νεαρός φοιτητάκος και του αρχίζει το γλείψιμο:

-Τι κάνετε κε καθηγητά; Πώς είστε; Κάπως συλλογισμένο σας βλέπω. Συνέβη κάτι;

-Να, λέει ο καθηγητής, ήρθε αυτός ο χαμένος ο Παπαδόπουλος και με ρώτησε...

-Πείτε μου την ερώτηση, μήπως σας βοηθήσω.

Ο καθηγητής επανέλαβε την ερώτηση στον νεαρό στραβοκοιτώντας τον κάπως κι ευθύς ο φοιτητής απαντά:

-Αα να σας πω. Το ότι εσείς, 55 χρονών άνθρωπος είστε παντρεμένος με μια 23άρα δεν είναι παράνομο, αλλά είναι παράλογο.
Το ότι η γυναίκα σας έχει έναν 25άρη φίλο δεν είναι παράλογο, αλλά είναι παράνομο.
Τώρα το ότι εσείς περάσατε τον φίλο της γυναίκας σας χωρίς εξετάσεις και μάλιστα με 10... ε αυτό είναι και παράνομο και παράλογο!